ریشه زد در بیشه ام، هردم نگاه عاشقت
جان دوانید ذره ذره، بر سر اندیشه ام
روز اول گفتم این، رویای کوتاهی بُوَد
ساقه ای در صبحِ دیگر
همچون اَرجالون بدورم قد کشید
من، از این اندیشه ام، ترسی گرفت
روزها در رفت و آمد
ریشه ها پُرتر شدند
من پر از بُن ریشه های تو شدم
عشقِ من، آکنده از نیلوفران آبی است
ریشه‌ی تو در وجودم تا همیشه باقی است
مرا با قانون آدمیان شناس نیست
من از خنکای بوسه شبنم
بر مل مل گونه‌ی بنفشه می آیم
ریه هایم پر است
از نفس های سرو
من از تولد گَونها
در دل شوره زار می آیم
از میهمانی بهار نارنج
در شورانگیزِ اردیبهشت
من پیله کرم ابریشم را
تا خودنمایی پروانکی زیبا
برگلبن ها، پرواز کرده ام
دیدگانم را
به جاری آب
به کولی باد سپردم
مرا با قانون آدمیان شناس نیست
دخترکی ست
درکوچه پس کوچه های خیالم
یادم
آن را از کوله بارخاطره
دزدیده است
سپیده دمان
در هیاهوی گنجشکان
چشم می گشود
درچامه نوازیِ تَرند
هست، می نوشید
گیسوانش را
بنفشه می کاشت
دزدانه
گل های شیپوریِ
رقصان در نسیم را
بوسه می نواخت
بلورین دستهایش را
برگردن ِ توت حلقه می کرد
شیطنت وار
تا مزه مزه ی سرخ بوسه های آبدار
کنار دیوارهای پیچک پوش
سوار بر نردبام خواهش
صورت ماه، نوازش می کرد
شب هنگام، دشت ستار گان را
در میهمانی دختران پروین
سوار بر خرسِ بزرگ
آواز سر می داد
شباهنگ و سهیل می چید
آنا هنوز هم
جایی در پشت دیوار خیال
در درودست رویا
یاد می نوازد
سوار بر توسن عشق
ناکجاآبادها تازاندیم
در جشن های طلوع
تا چامه نوازی خروس
سپیدای مهر، نوشیدیم
در هُرم نفس های تب دار ظهر
تا ولنگاریِ اَیازی دوره گرد
خنکای وجودش را
تا رسیدن به بی تابی شب
بیتوته کردیم
آذرگون غروب را
تا لالایی شباویز
محو در لاله فامِ تمنا
شور بوییدم
غزل خوان
نهراب پری سای شب را
آبتنی کردیم
اهل روشنای آبم
چه فرق می کند
کدامین گوشه ی چارقد جغرافیا
میلادم را نقل پاشیده باشند
باید جاری شوم
23/05/1386
همان لحظه که شراره ای طناز
در میان آتش، رقص کنان
شور می نواخت
و لیلیت* شباهنگام
در سور مهتاب
بر تار و پود آدم
بوسه وسوسه می نهاد
من بودم – عشق بود – تو نبودی
همان لحظه که مهسای روز
طلوع سپیده را
در ترنم چکاوک
چنگ می نواخت
و درخت آبستن را
با جوانه های خواهش
در افسونِ سیب های سرخ
به تلاطم های تمنا می برد
من بودم – عشق بود – تو نبودی
همان لحظه که باد مست
شوخ و ولنگارانه
دامن دختران کاج می کشید
شورانگیز ترانه ای
در گوش نارون زمزمه می کرد
بلهوسانه
پریشان گیسوان بید مجنون را
در جاریه هوا
به رهایی می سپرد
قهقهه سر می داد
من بودم – عشق بود – تو نبودی
08/08/1385
خیل توسن های سرکشِ واژگان
وحشی و بی پروا
در پس دیوارهای خیال
افسارگسیخته
می تازند
کمند اندازانِ رشته های آبی
در کمین
مترصد فرصتند
می ربایند
می ربایند و پایکوبان
در مدح رقاصه های واژه
چکامه می سرایند
از آن شب که تو را دیدم
تمنای خیال تو، دلم را برد
خودم را گوشه قلبم
درون بقچه پیچیدم
شدم شاخابه ای تنها
که سوی مادرش گردد
من از خود، سوی تو گشتم
پری سای نگاه تو، فسونم کرد
پس از آن شب
نه تاب ماندنم مانده
نه قوت رفتن از اینجا
شدم مرغی پریشیده
به مار افسای چشمانت
از آن شب من
همایون تاجِ زیبایی
به روی گیسویم بستم
نمی دانی از آن شب
من چه خوشبختم
29/06/1385