بن بست نگاه را، عشق نوشیدیم
تا راهی شدن در کوچه های قهر و آشتی اش
سفر تا آن سوی پرچینِ ما
تا فراسوی مهر
احساس را
پیراهنی از حریرِ نیاز پوشاندیم
رودخانه وار، عازم دریا
غافل از افسونِ الهه های تقدیر
سقوط جام بلورین (ما)
تکه تکه هایش
با زهرخندهای نمسیس* وارِ تقدیر
بر نگاهِ عاطفه فرو رفتند
ما، من شد
و اینجا آخر سفر
18/06/1386من، کدامین مرگ را باور کنم
مرگ در زهدان مادر
مرگِ یک ماهی در آب
مرگ ریشه در نگاه سرد تیشه
مرگ شهریور، به دست آذرخش
مرگ مجنونان، ز عشق لیلیان
مرگ هابیلان قربانی شده
مرگِ آن پوسیده ایمان
در میان کوسِ ادیان
مرگ باور، در نهانگاهان خویش
من کدامین مرگ را باور کنم
همان لحظه که قابیلی
شُدش قاتل، به جان پاک هابیلی
تمام دیدگان تن
نواختند کوس رسوایی
همان لحظه که خونِ پاکِ هابیلی
عطش شد بر لب دشنه
جهان شد، پر، ز ناکامی، پر از فریاد بیدادی
ز آن پس بود
که دنیا پر شد از نیرنگ و ناکامی
پر از هابیل قربانی
وحشت را
آن زمان آغازیدن گرفت
که بر دیوارهای
نمور یأس خورده ی من
امید
ذره ذره، نم می کشید
و فهم
در هزار توی ذهن
آلزایمر گرفته بود
آن زمان که همدلی، مسخ
و انسانیت، زنگار بسته بود
وحشت آغازیدن گرفت
من با بی هویتیِ، انسان نمایی
در پسرفت آدم
عرصه وجود را پا نهادم